Małżeństwa i seks

Z WatchtowerQuotes
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

The Watchtower z 1 kwietnia 1953, s.222 (Strażnica nr3 z 1956)

Odpowiedź na pytanie czytelnika, zamieszczona w Strażnicy z artykułem głównym pt. „Ucieczka w bezpieczność ze społeczeństwem Nowego Świata” (strona 17), zdaje się nadmieniać, jakoby stosunki seksualne bez woli wydania dzieci na świat były opaczne. Czy było zamierzone odniesienie takiego wrażenia z tej odpowiedzi? — H.M.

Nie, to nie było myślą tej wypowiedzi, jak to okazuje jej tekst towarzyszący. Owe pytanie dotyczyło zwyczaju panującego w Skandynawii, według którego narzeczeni utrzymują stosunki przedmałżeńskie, i mając tę myśl na uwadze, powiedziano w odpowiedzi: „cel takich stosunków płciowych nie mógłby być celem przeświecającym prawdziwemu małżeństwu, którym jest wydanie na świat dzieci, bo inaczej bylibyśmy świadkami, że takie pary rodziłyby dzieci podczas swego okresu narzeczeństwa, zwłaszcza gdy jest on długi, i to przed zalegalizowaniem swego małżeństwa.” tacy narzeczeni będą utrzymywać stosunki w ogóle nie z myślą o dzieciach, których by pragnęli, jak to może być w wypadku par małżeńskiej. Oboje narzeczeni obawialiby się zapłodnienia, ponieważ to ściągnęłoby na nich hańbę, a ich potomstwu nadałoby piętno nieślubności. Ich obawa wynika z poczucia winy, czym zaznaczają swą świadomość, że jeszcze nie posiadają prawa do stosunków płciowych, skoro jeszcze nie są poślubieni. Gdyby im się narodziło dziecko, wtedy to ich wykroczenie stałoby się publicznie znane.

Małżonkowie właściwie poślubieni nie obawiają się z tych powodów mieć dzieci, choć być może z innych powodów starają się uniknąć przyjścia dzieci, a mianowicie czyniąc to z dobrym sumieniem. Może się zdarzyć, że powściągają się ze względu na słaby stan zdrowia małżonki, której życie byłoby zagrożone ciążą lub porodem. Albo być może powstrzymują ich względy finansowe. Niektóre pary małżeńskie być może rezygnują na razie z rodzenia dzieci, aby mogli pozostać na pewnych stanowiskach służby lub zachować pewien przywilej służenia, który silnie absorbuje ich czas. Nie staramy się wydawać sądu co do trafności tych lub innych przyczyn w wypadku poszczególnych par małżeńskich, bo każda para małżeńska powinna znać swe powody i wiedzieć, czy one są tak trafne, żeby ich sumienie pozostawało przy tym czyste, i każda para małżeńska powinna ponosić odpowiedzialność przed Jehową Bogiem za swa decyzję. Krótko mówiąc: Towarzystwo Strażnica nadal zajmuje to samo stanowisko, jakie zostało wyrażone przed z górą czterema laty. Na użytek tych, którzy nie znają owej odpowiedzi, przytaczamy pierwszy ustęp z niej:

„Ani prawo krajowe ani Słowo Boże nie upoważnia nas do udzielania rady odnośnie do środków zapobiegawczych. Odpowiedzialność za stosowanie tych środków musi spoczywać na tych, którzy rozstrzygają, że według swego sumienia mogą je stosować; a ich sprawiedliwe osądzenie jest u Boga, któremu oni służą, i nie należy do nas. Czy pary małżeńskie będące w prawdzie, chcą mieć dzieci czy nie, to należy do ich decyzji, a nie do naszej. Każda para musi wziąć pod uwagę swe własne warunki i swe własne zamiary i sprawę rozstrzygnąć oraz wykonywać pewien sposób postępowania, a wtedy przejąć odpowiedzialność przed Bogiem za działanie i jego skutki. Niedwuznacznie pozostajemy jednak na stanowisku, że celem małżeństwa przed Bogiem jest wydanie dzieci, i jeśli jakakolwiek para małżeńska teraz, przed Armagedonem, chce mieć dzieci, to jest to zupełnie w porządku, i nikt nie powinien ich dlatego krytykować i mieszać się przez to do ich spraw. Również nikt nie powinien być krytykowany, jeśli nie ma dzieci, ani powinniśmy się w to mieszać, interesując się przyczyną, dlaczego oni nie mają dzieci. Prywatne sprawy małżeńskie nie są rzeczą osób postronnych.” — Zamieszczono w Strażnicy z artykułem głównym pt. „Uleczenie do życia w nowym świecie”, strona 17.


Strażnica nr 22, 1975, s. 22-24

Naturalna metoda współżycia pary małżeńskiej w oczywisty sposób wynika z samej budowy narządów, w jakie Stwórca wyposażył mężczyznę i niewiastę; nie zachodzi tu potrzeba szczegółowego opisywania, jak te narządy się wzajemnie uzupełniają w normalnym spółkowaniu. Uważamy, że wyjąwszy tych, którym wpojono przeświadczenie, iż w małżeństwie wszystko wolno, ogromna większość ludzi wstrząsnęłaby się ze wstrętem na myśl o kopulacji oralnej (przez usta), tak samo jak i analnej (przez odbytnicę). Jeżeli tego rodzaju obcowanie nie jest „przeciwne naturze”, to co w takim razie podpada pod tę kategorię? Okoliczność, że praktykujący je czynią to za wzajemną zgodą jako partnerzy małżeńscy, nie zmienia postaci rzeczy; takie formy współżycia nie stają się przez to ‚zgodnymi z naturą’, nie przestają być ‚uprawianiem bezwstydu’. Czy zajmując wyłuszczone tutaj stanowisko bronimy zbyt ciasnych lub krańcowych poglądów?

Nie, a wynika to choćby z faktu, że w niektórych krajach, jak również w szeregu stanów amerykańskich, prawnie zakazano przed laty właśnie takich czynów, zaliczając je do „sodomii” — bez względu na to, czy by je uprawiano w małżeństwie. Z uwagi na takie stanowisko prawodawców „sodomia” została w wielkim słowniku Webstera („Webster’s Third New International Dictionary”) między innymi zdefiniowana w sposób następujący: „Cielesne spółkowanie z osobą tej samej płci lub ze zwierzęciem, albo też przeciwne naturze spółkowanie z osobą płci odmiennej; w szczególności: wprowadzenie męskiego organu do ust lub odbytnicy drugiej osoby”. Oczywiście definicje słownikowe i prawa państwowe bywają różne, a nasze stanowisko opiera się przede wszystkim na Słowie Bożym, na Biblii. Mimo wszystko takie świadectwo ze źródła świeckiego spełnia określony cel, odpowiadający w zasadzie temu, co apostoł Paweł napisał w Liście 1 do Koryntian 5:1. Paweł nadmienił tam, że pewien członek zboru korynckiego pozwolił sobie na takie stosunki płciowe, jakie potępiali nawet ludzie z narodów pogańskich. Skoro więc w czasach nowożytnych do wyżej wspomnianych form obcowania cielesnego stosuje się określenie „sodomia”, to jest rzeczą jasną, że nie postępujemy nierozsądnie, gdy nie tylko nie traktujemy ich obojętnie, ale je uważamy za skandalicznie przeciwne naturze.

(...)

Nie chcemy podejmować próby wytyczenia dokładnej linii określającej, gdzie kończy się to, co „normalne”, a zaczyna to, co „przeciwne naturze”. Jesteśmy jednak przekonani, że po rozważeniu zasad biblijnych chrześcijanin powinien być w stanie przynajmniej rozpoznać, co jest rażąco nienaturalne. W innych sprawach każdy chrześcijanin będzie musiał się kierować głosem własnego sumienia; należą tu na przykład pytania dotyczące pieszczot i tak zwanej gry miłosnej poprzedzającej zespolenie płciowe. (Dla porównania zobacz Księgę Przysłów 5:18, 19). Ale nawet w tych wypadkach mądrze zrobi chrześcijanin, który pragnie wydawać owoce świętego ducha Bożego, jeśli będzie unikał praktyk graniczących z nienormalnym współżyciem lub mogących łatwo doprowadzić do metod przeciwnych naturze.

Co wtedy, gdy dawniej lub nawet ostatnio pary małżeńskie należące do zboru próbowały wyżej opisanych zwyczajów, nie zdając sobie do tej pory sprawy z tego, jak poważny to był błąd? Mogą w modlitwie szukać przebaczenia u Boga i dowieść swojej szczerej skruchy przez zaprzestanie takich rażąco nienaturalnych poczynań.

Z całą pewnością nie należy do obowiązków starszych, ani tym bardziej innych osób w zborze, by wnikać w prywatne życie poszczególnych małżeństw. Niemniej jednak gdyby w przyszłości ktoś zwrócił im uwagę na takie wypadki postępowania rażąco przeciwnego naturze, jak spółkowanie oralne lub analne, starsi powinni przedsięwziąć kroki zmierzające do naprawienia sytuacji, zanim powstaną dalsze szkody; tak zresztą czynią zawsze w razie wyłonienia się zła. Zależy im oczywiście na tym, żeby pomóc osobom, które zbłądziły i zostały ‚schwytane w sidła Diabła’ (2 Tym. 2:26). Ale jeśli dane osoby rozmyślnie sobie zlekceważą postanowienia Jehowy Boga dotyczące życia małżeńskiego, trzeba będzie je wydalić ze zboru jako rozsadniki niebezpiecznego „kwasu”, który mógłby się przerzucić na drugich. — 1 Kor. 5:6, 11-13.

A co należy powiedzieć o chrześcijankach mających niewierzących mężów, którzy od nich się domagają udziału w czynach rażąco przeciwnych naturze? Czy oświadczenie apostoła, że „żona nie rozporządza własnym ciałem, lecz jej mąż”, daje podstawę do ulegania takim żądaniom? (1 Kor. 7:4). Nie, gdyż zwierzchnictwo męża jest tylko warunkowe. Zwierzchnictwo Boże jest niezmiennie najwyższe i najważniejsze (1 Kor. 11:3; Dzieje 5:29). Ponadto kontekst wskazuje, że apostoł mówił tu o normalnym współżyciu. Co prawda, odmowa udziału w nieczystych praktykach może wywołać kłopoty lub nawet ściągnąć na żonę prześladowanie, ale taka sama sytuacja powstaje, gdy mąż żąda, by przyłączyła się do jakiejś formy bałwochwalstwa, niestosownie obeszła się z krwią, dopuściła się nieuczciwego załatwienia jakiejś sprawy lub jeszcze innej niegodziwości.

Miliony par małżeńskich na całej ziemi stwierdziło zarówno w przeszłości, jak i obecnie, że bezinteresowna miłość sprawia radość i daje pełne zadowolenie obojga partnerów w stosunkach małżeńskich, bez potrzeby uciekania się do metod zasługujących na miano zboczenia. Zdając sobie sprawę z tego, że zepsuty świat ulegnie wkrótce zagładzie, zastanówmy się nad słowami apostoła Piotra, który napisał: „Skoro to wszystko ma się w ten sposób rozpuścić, jakimiż wy powinniście być w świętych postępkach swego sprawowania i w uczynkach zbożnego oddania, oczekując i mając ciągle w pamięci obecność dnia Jehowy!” Tak, nie pora teraz na staczanie się w niezbożne praktyki ani na dopuszczanie do tego, by inni nas do nich wciągnęli namową lub naciskiem, byleby zaspokoić samolubną żądzę. Powinno to być dalekie od nas, jeśli naprawdę sobie cenimy nadzieję życia w czystym, nowym porządku rzeczy, który teraz jest już tak bliski! (2 Piotra 3:11, 12; Judy 7, NW). Małżeństwa chrześcijańskie, jak widzimy, mogą dbać o „łoże nieskalane” nie tylko przez wystrzeganie się cudzołóstwa i nierządu, ale również przez unikanie zwyczajów bezecnych i przeciwnych naturze. — Hebr.


Strażnica nr 21, 1976, s. 22-24
(...) aby pomóc danym jednostkom do pozostania czystymi w oczach Jehowy. Z kolei wymagał zwrócenia uwagi jeszcze inny problem. Niektórzy członkowie ludu Bożego zawinili wobec Niego nieczystość wskutek przeciwnych naturze metod współżycia w małżeństwie, do których trzeba zaliczyć spółkowanie oralne i analne. Strażnica przestrzegła przed pogrążaniem się w bagno takiego plugastwa. Poinformowała pary małżeńskie, jak Bóg zapatruje się na tę sprawę. Wykazano ponadto, iż pojęcie rozpusty (po grecku pornei′a), tak obrzydliwej w oczach Bożych, obejmuje wszelkie formy niemoralnych stosunków cielesnych (1 Kor. 6:9, 10). Pouczenia te przyjęto z docenianiem, a osoby, które porzuciły takie nieczyste praktyki, za przykładem Dawida skierowały do swego niebiańskiego Ojca jakże słuszną prośbę: „Zechciej mnie uwolnić od błędów popełnionych nieświadomie!” — Ps. 19:13,