"Wielka rzesza"
Then Is Finished the Mystery of God, s.260
Sanktuarium świątyni, czyli naos zajmowało jedynie część obszaru świątynnego.
Objawienie 11:2 - Przekład Nowego Świata
Ale co do dziedzińca który jest na zewnątrz sanktuarium świątyni (naos), wyrzuć go precz i nie mierz, bo został dany narodom („poganom” – Poz, Kowalski, Bw, BT, AV, NEB, Moffat), a one będą deptać święte miasto przez czterdzieści dwa miesiące.
Wspaniały finał Objawienia bliski!, 1988, s. 123
Skoro jednak wielka rzesza ‘stoi przed tronem’, to skąd wiadomo, że nie znajduje się w niebie? Jest na to wiele przekonujących dowodów. Na przykład wyraz grecki przetłumaczony tu na „przed” (e·no’pi·on) znaczy dosłownie „w obliczu” i kilkakrotnie został użyty w odniesieniu do ludzi na ziemi, którzy znajdują się „przed” Bogiem, „w obliczu” Boga lub „przed obliczem” Bożym (Rzymian 14:22, BT; Galatów 1:20, Bg; 1 Tymoteusza 5:21; 2 Tymoteusza 2:14, BT, Bg).
Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu, 1989, s.104
W widzeniu Jana ta „wielka rzesza” nie znajdowała się w niebie. To, że „stali przed tronem” (po grecku: e·no’pi·on tu thro’nu, „w obliczu tronu”) Bożym, nie musi oznaczać, że są w niebie. Stoją tylko „w obliczu” Boga, który mówi, że patrzy z nieba na synów ludzkich.
Strażnica z 1 lutego 1998, s.21
Wielka rzesza razem z chrześcijanami namaszczonymi duchem oddaje cześć Bogu na ziemskim dziedzińcu wielkiej duchowej świątyni Jehowy (Objawienie 7:14,15; 11:2). Nie ma podstaw sądzić, że znajduje się na odrębnym Dziedzińcu Pogan. Gdy na ziemi przebywał Jezus, dziedziniec taki istniał w świątyni. Nie było go jednak w planach świątyni Salomona i Ezechiela, sporządzonych pod natchnieniem Boga. W świątyni Salomona istniał dziedziniec zewnętrzny, na którym wspólnie wielbili Boga Izraelici z prozelitami, mężczyźni i kobiety. Stanowi to proroczy pierwowzór ziemskiego dziedzińca świątyni duchowej, gdzie zgodnie z wizją Jana świętą służbę pełni wielka rzesza.
Objawienie 7:14,15 (Grecko-polski Nowy Testament, wydanie interlinearne)
Kai eipeka auto, Kyrie mou, su oidas. Kai eipen moi Outoi eisin oi erchomenoi ek tes thlipeos tes megales, kai eplunan tas stolas auton kai eleukanan autas en to haimati tou arniou. Dia touto eisin enopion tou thronou tou Theou, kai latreuousin auto hemeras kai nuktos en to nao autou.
I rzekłem mu: Panie mój, ty wiesz. I powiedział mi: Ci są przychodzący z ucisku wielkiego i opłukali szaty ich, i wybielili je w krwi baranka. Dla tego są przed tronem Boga, i służą mu dniem i nocą w przybytku jego.
Objawienie 11:2 (Grecko-polski Nowy Testament, wydanie interlinearne)
Kai ten aulen ten ezothen tou naou ekbale ezothen kai me auten metreses, hoti edothe tois ethnesin, kai ton polis ton hagias patesousin
I dziedziniec na zewnątrz przybytku porzuć na zewnątrz i nie go zmierz, bo dany został narodom [przypis: pogańskim]. I miasto święte deptać będą.
Strażnica 1.05.2002
W opisie wielkiej rzeszy z wizji Jana „świątynia” jest tłumaczeniem precyzyjniejszego określenia naos. W kontekście świątyni jerozolimskiej na ogół odnosi się ono do Miejsca Najświętszego, do samego budynku świątyni lub do całego obiektu. Czasami tłumaczy się je na „sanktuarium”.
Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s.83
W owym czasie [w roku 1932] Jonadabów nie uważano za Świadków Jehowy (zob. Strażnicę wyd. pol. Z 15 października 1934, s.314). Jednakże kilka lat później w Strażnicy z 1 lipca 1942 roku powiedziano: „Te ‘drugie owce’ [Jonadabowie] stały się Jego świadkami, tak jak wierni słudzy żyjący przed śmiercią Chrystusa – od Jana Chrzciciela wstecz aż do Abla – byli niezłomnymi świadkami na rzecz Jehowy.
Strażnica nr z 1967
Kto stanowi tę „wielką rzeszę”? Przez długi czas było to tajemnicą. Już w pierwszym roku ukazywania się czasopisma Strażnica Syjońska (Zion’s Watch Tower) zwrócono w nim uwagę czytelników na „wielki lud”. (Obj. 7:9) Uważano jednak, że jest to duchowa grupa chrześcijan, przeznaczona do życia w niebie. Klasa 144 000 wiernych uczniów miała być niebiańską Oblubienicą Chrystusa, podczas gdy „wielki lud” uważany był za klasę drugorzędną w stosunku do Oblubienicy w niebie, a więc niejako jej druhny, czyli „towarzyszki”. — Ps. 45:15, 16.
3 Na przykład w czwartym numerze Strażnicy z października 1879 roku [1] powiedziano w artykule pt. „Dzień Pański”:
Właśnie wtedy, gdy „maluczkie stadko”, „Oblubienica”, „triumfujący kościół” zostanie tak osadzony na tronie wraz z Jezusem i wymierzać będzie zapisane wyroki oraz gdy druga klasa chrześcijan należących do kościoła, klasa o usposobieniu cielesnym, pozostawiona na świecie będzie ‚obmywać swe szaty’ — wtedy Baranek nakarmi ich prawdą i poprowadzi ich (jednych szybciej, innych wolniej) do źródeł wód żywych, przywodząc w końcu tylu, ilu da się poprowadzić, do stanu niebiańskiego, gdzie nie będzie więcej płaczu, smutku ani bólu; tam przyjmie ich do swego wiecznego domu; dlatego tez widzimy ich, jak są „obleczeni w szaty białe, a palmy były w rękach ich”; i powiedziano nam (Obj. VII. 14): „Ci są, którzy przyszli z ucisku wielkiego i omyli szaty swoje”, itd.: „dlatego są przed stolicą Bożą i służą mu (...) w kościele jego.” — Paragraf siódmy.
A w paragrafie, dziewiątym zastosowano do nich Psalm 45:15 jako do „towarzyszek” niebiańskiej Oblubienicy Chrystusa.
4 Następny artykuł tego samego wydania, zatytułowany: „Pojednanie świata”, omawiał sprawę tego wielkiego ludu i w paragrafie dwudziestym czwartym podawał: „Tak ‚maluczkie stadko’, czyli grono Oblubienicy, jak i grono tych, którzy wychodzą z wielkiego ucisku (Obj. VII. 14), otrzymają w każdym razie ciała duchowe.”
5 Pierwotny ten pogląd przeszkadzał w zwróceniu należnej uwagi na prawdziwy „wielki lud”, czyli „wielką rzeszę”; tak działo się aż do czasu zamierzonego przez Boga. Wskutek tego ostatek 144 000 „sług nowego przymierza” oczekiwał, że podczas końcowego „ucisku wielkiego”, jaki przyjdzie na cały świat, ogromne masy spłodzonych z ducha chrześcijan opuszczą Babilon wielki, obmyją do czysta utożsamiające ich szaty i przeleją swą krew, ponosząc śmierć męczeńską. Nie spodziewano się, by przeżyli bitwę Armagedonu na ziemi, ale za umrą przed jej zakończeniem. Pogląd ten sprawił, że w tym wypadku oczekiwania ostatka okazały się mylne.
6 W roku 1914 nadszedł ucisk większy niż zaistniał kiedykolwiek od czasów potopu. Nie zaskoczyło to ostatka, gdyż wiedział on, że około 1 października tego roku miały się zakończyć „czasy pogan” czyli „wyznaczone czasy narodów”.
7 Pierwsza wojna światowa przeciągnęła się na lata, a ostatek był tak prześladowany, jak nigdy dotąd, ale nie widział, by z licznych systemów religijnych chrześcijaństwa masowo nadciągał „wielki lud”. Wojna ta zaczęła się już chylić ku końcowi, kiedy w niedzielę 24 lutego 1918 roku ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica (Watch Tower Bible Tract Society) wygłosił w kalifornijskim mieście Los Angeles przemówienie: „Świat się kończy — miliony obecnie żyjących mogą nigdy nie umrzeć”. W przemówieniu tym wyłuszczono nadzieję, że nie będzie więcej trzeba umierać, ale można nawet przeżyć „wielki ucisk”, jaki się na ziemi rozpoczął, przetrwać bitwę Armagedonu i bezpośrednio dostać się do nowego porządku rzeczy pod panowaniem niebiańskiego Królestwa Bożego, gdzie władzę sprawować będzie Chrystus. Tych, którzy na ziemi przeżyją Armagedon, nie utożsamiono wówczas z „wielkim ludem” z Objawienia 7:9 (BG). Mówiono o nich ogólnie jako o ludziach, którzy się skłaniają ku sprawiedliwości, choćby nawet nie byli oddani Bogu ani zrodzeni z ducha.
8 Pięć lat później, w niedzielę dnia 26 sierpnia 1923 roku, w tym samym mieście Los Angeles ten sam mówca wygłosił wobec z górą 30 000 słuchaczy odczyt pt. „Wszystkie narody zdążają do Armagedonu, ale miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Wykład ten stanowił punkt szczytowy ośmiodniowego zgromadzenia ludu Jehowy. Poprzedniego dnia po południu mówca ten przemawiał do zebranych na temat przypowieści Jezusa o „owcach i kozłach”, zanotowanej w Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W trakcie owego przemówienia utożsamił on klasę „owiec” z ziemską klasą ludzi, którzy ocaleją w Armagedonie i przeżyją do nowego porządku Bożego pod rządami Królestwa niebiańskiego. Pod koniec wykładu odczytał i podał do przyjęcia rezolucję liczącą siedemnaście paragrafów, z których ostatni apelował do ludzi o usposobieniu owiec, „aby osobiście i zbiorowo opowiadali się po stronie Pana i popierali jego sprawę oraz byli gotowi przyjąć błogosławieństwa Królestwa Bożego, które On dla nich przygotował od założenia świata”. Nie został jednak podjęty żaden szczególny wysiłek w celu gromadzenia takich „owiec”.
9 W owym czasie badacze Pisma świętego uważali, że nowe przymierze przepowiedziane w proroctwie Jeremiasza 31:31-34 nie ma zastosowania do 144 000 duchowych Izraelitów, lecz będzie po bitwie Armagedonu zawarte z rodowitymi Żydami. Wobec licznie zgromadzonych słuchaczy wygłaszano odczyty publiczne na temat „Powrotu Żydów do Palestyny”, a w październiku 1925 roku wydana została książka pt. Pociecha dla Żydów (Comfort for the Jews). Pod nagłówkiem: „Nowe przymierze” omawiano tam na stronach 97-103 kwestię tego przymierza, przy czym zastrzeżono je dla rodowitych Żydów ponownie zgromadzonych do Palestyny. W trzecim od końca paragrafie tej książki powiedziano: „Nadszedł dzień jubileuszu; dobra nowina musi dotrzeć do ludu Izraela, a następnie do wszystkich ludów na ziemi. — Zobacz Psalm 89:16.”
10 Później materiał z książki Pociecha dla Żydów został włączony do większej książki oprawnej pt. Życie, którą otrzymaliśmy w dniu 15 lipca 1929 roku, aby ją rozpowszechniać głównie wśród Żydów.
11 Na stronie 331 pod nagłówkiem „Wszystkie narody” powiedziano tam:
Nie tylko Żydzi dostąpią restytucji na warunkach nowego przymierza, lecz łaska ta zostanie rozciągnięta na wszystkie ludy i narody ziemi. Niezmienna obietnica Boża brzmi: „W nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi.” Nasieniem tym jest Chrystus. (Gal. 3:16, 27-29) Również i z tej racji „ostatek” chrześcijan znajdujący się obecnie na ziemi jest jak najbardziej zainteresowany restytucją.
W dalszej części tego samego, a zarazem ostatniego rozdziału powiedziano na stronach 340 i 341:
Bóg przyobiecał ziemię palestyńską Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. (...) Aby ta obietnica Boża była dotrzymana, muszą oni być zmartwychwzbudzenie (...) Jezus oświadczył, te ci mężowie będą w Królestwie, pełniąc funkcje jego przedstawicieli na ziemi. — Mat. 8:11, 12.
Pismo święte pozwala wnioskować, że najważniejszym miastem na ziemi będzie Jeruzalem. Bóg już dawno położył tam swe imię. Kiedy przywróci wiernych mężów starożytności, którzy zawsze byli wobec Niego szczerzy i lojalni, i kiedy zaprowadzi ich do Palestyny, wówczas najpewniej Jeruzalem stanie się ziemską siedzibą rządu.
12 Tak więc w roku 1929 bardziej interesowano się cielesnymi, obrzezanymi Żydami i więcej zwracano na nich uwagę niż na „owce” z przypowieści Jezusa o owcach i kozłach. Uważano, że te „owce” mają znaczenie drugorzędne w porównaniu z Żydami, a po Armagedonie zostaną zorganizowane pod ich kierownictwem. Nie podejmowano wówczas żadnych specjalnych wysiłków w celu zebrania ich w „jedno stado” pod przewodem „Godnego Pasterza”, Jezusa Chrystusa.
13 W roku 1930 ukazała się dwutomowa książka Światło; zawierała ona szczegółowy komentarz do całej księgi Objawienia, ale nadal uznawano tam „wielki lud” z Objawienia 7:9-17 za klasę zrodzonych z ducha wierzących chrześcijan, z których każdy po męczeńskiej śmierci w Armagedonie „dostąpi życia jako stworzenie duchowe”, jednak drugorzędne w stosunku do Oblubienicy Chrystusa. (Tom I, strony 91-97). Z tego też względu nie zwracano specjalnej uwagi na ziemską klasę „owiec”, to jest „drugich owiec” Godnego Pasterza. — Jana 10:16, NW; Strażnica z 15 października 1923, str. 310, par. 33.
14 W roku 1931 opublikowany został pierwszy tom książki pt. Usprawiedliwienie. Przy rozpatrywaniu dziewiątego rozdziału proroctwa Ezechiela powiedziano w niej odnośnie do ludzi, którzy mieli otrzymać znak na czołach, a następnie uniknąć stracenia: „Tych poznaczonych nie można łączyć z ‚wielkim ludem’, czyli klasą ucisku’, ponieważ (...) tamci nie ocaleją w czasie wielkiego ucisku, ale przeciwnie, mają umrzeć. (...) Nie zostaną przeprowadzeni przez czas ucisku. W tym trudnym czasie będą zmuszeni do zajęcia stanowiska po stronie Pana, ale muszą umrzeć, aby potem żyć jako stworzenia duchowe.” Niemniej utożsamiono następnie w tej książce owych poznaczonych z ziemskimi „drugimi owcami”, z „owcami”, o których mowa w przypowieści Jezusa o owcach i kozłach, a które przeżyją bitwę Armagedonu, aby się znaleźć w nowym porządku Bożym.
15 Przy omawianiu tego dzieła znaczenia na czołach powiedziano na stronie 111 książki Usprawiedliwienie, iż „dzieło dawania świadectwa nie ma na celu nawrócenia ludzi ze świata ani zorganizowania ich w jakiś sposób, ale ma służyć obwieszczaniu faktu, że każdy, kto pragnie uciec z niegodziwej organizacji chrześcijaństwa, może to uczynić i opowiedzieć się po stronie Pana, a tym samym być zaliczonym do tych, którzy zostaną przeprowadzeni przez czas ucisku, gdy zacznie się rzeź”. Dlatego też w gruncie rzeczy nie zachęcano do zgromadzania i organizowania tych poznaczonych, to jest „drugich owiec”; stan taki panował nawet jeszcze w roku 1931, gdy ostatek 144 000 duchowych Izraelitów przyjął nazwę „świadków Jehowy”.
16 Całkiem więc jasną jest rzeczą, że uwagę duchowego ostatka zaprzątali cieleśni, obrzezani Żydzi oraz domniemany „wielki lud” drugorzędnych chrześcijan zrodzonych z ducha. [2] W roku 1932 wydane jednak zostały tomy drugi i trzeci książki Usprawiedliwienie, gdzie rozpatrywano pozostałe dwadzieścia cztery rozdziały proroctwa Ezechiela. Za ich pośrednictwem Jehowa objawił swemu ludowi, że proroctwa o odrodzeniu nie odnoszą się do ziemskich, obrzezanych, rodowitych Żydów czy Izraelitów, lecz dotyczą wiernego ostatka duchowego Izraela po roku 1919 n.e. — Patrz tom drugi, od strony 253 do końca.
17 Wyjaśnienie to usunęło trochę w cień Żydów, ale nadal nie rozstrzygnięta pozostawała sprawa nowego przymierza; nie zmieniło się także oczekiwanie na wystąpienie „wielkiego ludu” zrodzonych z ducha wierzących chrześcijan, którym należy dopomóc w wydostaniu się z Babilonu Wielkiego, a w szczególności z nominalnego chrześcijaństwa. W trzecim tomie Usprawiedliwienia podano, że ta drugorzędna klasa duchowa została zobrazowana w proroczej świątyni, opisanej przez Ezechiela w rozdziałach od czterdziestego do czterdziestego ósmego. — Zobacz strony 240, 265-269.
18 Dwa lata później, w roku 1934, osiągnięto lepsze zrozumienie. Strażnica w wydaniu oryginalnym z 15 kwietnia 1934 roku (str. 117, par. 10) przyniosła wyjaśnienie, że nowe przymierze nie zostanie zawarte po Armagedonie z cielesnymi, obrzezanymi Żydami w Palestynie, ale że jest już teraz ustanowione i dotyczy duchowych Izraelitów. Powiedziano tam: „Nowe przymierze zostało zawarte (...) z duchowym Izraelem i dla jego dobra. (...) Ponieważ rodowici Izraelici nie dotrzymali warunków przymierza Prawa, jakie stanęło w Egipcie, więc Bóg postąpiłby zgoła niekonsekwentnie, gdyby z tym samym ludem zawarł nowe przymierze, wyższe i bardziej wzniosłe niż dawne przymierze Prawa. Już samo to wyklucza wniosek, jakoby nowe przymierze dotyczyło cielesnych potomków Abrahama.” (Zobacz też książkę pt. Jehowa, wydaną w roku 1934, na stronach 171-173) Takie sprostowanie zrozumienia sprawiło ostatkowi wielką radość.
„DRUGIE OWCE” A CHRZEST
19 Prawdziwą zachętę otrzymały również same „drugie owce” w wydaniu Strażnicy z 15 sierpnia 1934 roku. W czasach starożytnych te ziemskie „drugie owce” zostały zobrazowane przez nie-Izraelitę imieniem Jonadab, syna Rechaba i zarazem przyjaciela izraelskiego króla Jehu. Dlatego artykuł zatytułowany „Jego dobroć” mówił o „drugich owcach” jako o Jonadabach lub klasie Jonadaba. W paragrafach 34 i 35 czytamy tam:
Czy Jonadabowie powinni się poświęcić Panu i zostać ochrzczeni? Odpowiedź: Z całą pewnością jest rzeczą właściwą, by Jonadab poświęcił się na pełnienie woli Bożej. Nikt nie dostąpi życia, jeśli nie uczyni tego kroku. Zanurzenie w wodzie jest tylko symbolem dokonanego poświęcenia się na spełnianie woli Bożej i nic od rzeczy będzie tak uczynić. (...) Obecnie jest czas na pouczanie klasy Jonadaba, czyli „milionów”, co zresztą oznacza jedno i to samo.
Następnie ten artykuł Strażnicy przechodzi do omówienia, jak członkowie namaszczonego duchem ostatka powinni przeprowadzać spotkania z klasą Jonadaba, i powiada; „Takie studia są teraz niezbędne i stanowią dla członków grona Jonadabów szczególne dobrodziejstwo, gdyż mogą się dowiadywać, co jest w stosunku do nich wolą Bożą.”
20 Kiedy w tym samym roku, tylko trzy miesiące później, to znaczy 15 listopada 1934 r. spod pras drukarskich Towarzystwa wyszła w Brooklynie książka pt. Jehowa, na str. 182 jeszcze znalazło wyraz przekonanie o istnieniu drugorzędnej klasy duchowej, co do której się spodziewano, że wyjdzie z Babilonu Wielkiego i stanie po stronie Jehowy. W związku z tym, choć w tej książce wykazano, że nowe przymierze nie odnosi się do rodowitych, obrzezanych Żydów, to jednak na stronach 181 i 182 czytamy tam:
Duchowy dom Izraela obejmuje wszystkich tych, którzy ufając, że krew Chrystusa Jezusa ma moc odkupienia człowieka, zawarli przymierze co do spełniania woli Bożej i zostali spłodzeni przez Boga, a to z konieczności ogarnia wszystkich zrodzonych z ducha, lecz zwłaszcza „maluczkie stadko”. (...) Proroctwo to dotyczy nowego przymierza, jakie ma być zawarte z domem duchowego Izraela, co oznacza, że obejmuje ono wszystkich duchowych Izraelitów, wszystkich zrodzonych z ducha, i z domem Judy, co ukazuje grono królewskie, które ma towarzyszyć Jezusowi Chrystusowi, „lwu z pokolenia Judy”. (Obj. 5:5) — Zobacz też stronę 185 paragraf drugi.
21 A więc ta drugorzędna klasa spłodzonych z ducha Izraelitów pod koniec roku 1934 wciąż jeszcze zaprzątała uwagę ostatka i przypisywano jej większe znaczenie niż Jonadabom, czyli ziemskiej klasie „drugich owiec”, które miały otrzymać znak na czołach. (Ezech. 9:4) Dlatego też tych poznaczonych nie zapraszano specjalnie do obecności przy obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej w dniu 14 Nisana roku 1935. [3]
DOSTRZEŻENIE WIELKIEJ RZESZY
22 Wielka radość czekała jednak grono Jonadabów, czyli „drugie owce”. Zapowiedziany został pięciodniowy kongres świadków Jehowy. Począwszy od 1 kwietnia 1935 roku Strażnica ogłaszała go, pisząc między innymi: „Strażnica ponownie przypomina swym czytelnikom, że w dniach od 30 maja do 3 czerwca 1935 roku odbędzie się w Waszyngtonie (stolicy Stanów Zjednoczonych) zgromadzenie świadków Jehowy i Jonadabów. [4] Mamy nadzieję, że wielu członków ostatka oraz Jonadabów znajdzie możliwość przybycia. Dotychczas niewielu Jonadabów miało przywilej uczestniczenia w kongresie, a zgromadzenie w Waszyngtonie będzie dla nich prawdziwym pokrzepieniem i dobrodziejstwem.” (Strona 98) „Będzie to zgromadzenie służbowe i oczekuje się, że wszyscy członkowie ostatka i Jonadabowie wezmą udział w służbie.” — Strona 110.
23 Ten kongres w Waszyngtonie naprawdę okazał się dla Jonadabów dobrodziejstwem. Drugiego dnia zgromadzenia (31 maja) ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica przemawiał po południu do sporej rzeszy widocznych słuchaczy zebranych w waszyngtońskim Audytorium, jak i do niewidocznych słuchaczy, do których jego słowa docierały za pośrednictwem radiostacji WBBR i WHPA; tematem jego wykładu był „wielki lud” przepowiedziany w Objawieniu 7:9-17. W przemówieniu swoim wykazał, że drugorzędna klasa duchowa, od dawna będąca przedmiotem dyskusji, wcale nie istnieje, a obraz „wielkiego ludu” nie odnosi się do żadnej takiej klasy. „Wielki lud” stanowią raczej nowożytni Jonadabowie, którzy muszą okazać Jehowie Bogu tyle samo wierności, co duchowy ostatek.
24 Niewypowiedziana radość, jaka tego wieczora stała się udziałem Jonadabów obecnych w Waszyngtonie, ogarnęła wkrótce wszystkich członków tej klasy na całej ziemi dzięki opublikowaniu owej rewelacji w artykule pod tytułem „Wielki lud”, wydanym w dwu częściach w Strażnicach z 1 i 15 sierpnia 1935 roku. Później w Roczniku świadków Jehowy na rok 1936 (strona 63) powiedziano: „Objawienie tej prawdy poruszyło braterstwo i stało się pobudką do wzmożonej działalności; z całej ziemi napływają doniesienia wyrażające radość z tego, że ostatek ma teraz przywilej niesienia poselstwa wielkiemu ludowi, a ten z nim współpracuje ku czci imienia Pańskiego.”
25 W zborach ludu Jehowy przed członkami klapy Jonadabów, to znaczy przed „wielkim ludem”, stanęły otworem większe przywileje służby, gdy Strażnica z 1 maja 1937 roku oznajmiła na stronie 130 odnośnie do grup, czyli zborów, co następuje:
Tam, gdzie w grupie nie ma nikogo zdatnego do pełnienia funkcji sługi grupy lub członka komitetu służby, a są o tyle zdolni i gorliwi Jonadabowie, pozwólcie im zająć miejsca w komitecie służby i dajcie im sposobność służenia.
Dzisiaj, prawie trzydzieści lat później, dobrze widzimy, jak przewidujące było to zarządzenie; liczba członków ostatka „sług nowego przymierza” zmalała do około 11 500 i stało się niezaprzeczalną koniecznością, żeby „drugie owce” zajęły stanowiska nadzorców i sług pomocniczych w większości spośród ponad 24 000 zborów na całym świecie.
26 Przed najbliższą uroczystością Wieczerzy Pańskiej, jaka nastąpiła po ogłoszeniu powyższego zawiadomienia co do „sług grup”, to jest w dniu 15 kwietnia 1938 roku, Jonadabowie zostali specjalnie zaproszeni, aby byli na niej obecni jako towarzysze ostatka. (Strażnica z 15 lutego 1938, str. 50) Ale czas naprawdę wielkiej radości dla klasy Jonadaba, czyli „drugich owiec”, nadszedł w roku 1950. W sobotę po południu, dnia 5 sierpnia 1950 roku, na międzynarodowym kongresie świadków Jehowy zorganizowanym w nowojorskim „Yankee-Stadium” zostało na podstawie Pisma świętego wykazane, że odpowiednio wykwalifikowane jednostki spośród zgromadzonych obecnie „drugich owiec” mogą być po bitwie Armagedonu wyznaczone na ‚książąt po całej ziemi’ wraz z tymi, o których jest mowa w Psalmie 45:17. — Strażnice z 1 października 1950, strony 364, 365; oraz z 1 listopada 1950, strony 414-417.
27 Tak w końcu oddani Bogu i ochrzczeni członkowie „wielkiego ludu”, czyli „drugich owiec”, odnaleźli swe właściwe miejsce u boku namaszczonego duchem ostatka „sług nowego przymierza”. Godny Pasterz, Pan Jezus Chrystus, zaczął wprowadzać swe „drugie owce” do „jednej owczarni”, gdzie już był zebrany ostatek „małego stadka”, aby z nich utworzyć „jedno stado” poddane „jednemu pasterzowi”. — Jana 10:16; Łuk. 12:32, NW.
Księga Objawienia 19:1 - Przekład Nowego Świata
Potem usłyszałem jakby donośny głos ogromnej rzeszy w niebie. Powiedzieli: „Wysławiajcie Jah! Wybawienie i chwała, i moc należą do Boga naszego,
Zobacz też